Rozdział 3

- Dwór rodziny Malfoy

Po wizycie na ulicy Śmiertelnego Nokturnu Bellatrix Lestrange zachowywała się zupełnie inaczej. Wszystko ją drażniło, denerwowało i doprowadzało do nieopisanego szału. Nawet jej mąż, Rudolf nie miał na to wpływu. Przez ostatnie kilka dni traktowała go jak powietrze i pomiatała nim, niemalże. Była wściekła, ponieważ aurorzy nie wyjawili prawdy o Czarnym Panu. Wieści o tym, że Alicja i Frank Longbottom’owie przeżywają ostatnie minuty swojego życia w nędznym szpitalu nie satysfakcjonowały jej w ogóle. Postanowiła złożyć wizytę swojej siostrze Narcyzie, by zapomnieć o minionym incydencie. Tylko ona mogła ją zrozumieć i wesprzeć w takiej sytuacji…

                Nie powiadamiając Rudolfa, bezszelestnie opuściła Dwór Lestrange’ów. Nie mówiąc nikomu ‘rozpłynęła się’  w smudze czarnej mgły. W mgnieniu oka znalazła się w Wiltshire, w południowej Anglii, gdzie mieścił się ogromny Dwór Malfoy’ów. Bellatrix dawno nie była u siostry i nie wiedziała, jak ją tam przyjmą. Relacje z Narcyzą były zawsze dobre, jednak po Wojnie Czarodziejów wszystko mogło się zdarzyć.  Jej drugą siostrą była Andromeda, która przeciwstawiła się Czarnemu Panu i dołączyła do aurorów. Wzbudziło to w Belli jeszcze większą nienawiść do nieprzyjacieli Czarnego Pana. 

                Chowając swoją sztywną różdżkę do kieszeni odzienia udała się w stronę wejścia. Pokaźną rezydencję otaczały cudowne ogrody, a cała posiadłość była ogrodzona bramą z kutego żelaza. Dwór prezentował się niesamowicie. Nic dziwnego, że Czarny Pan wybrał to miejsce jako główną siedzibę. Bellatrix ostrożnie stawiała kroki, a w tych butach, które miała na sobie trudno jej było chodzić, lecz nie wyobrażała sobie siebie w innych. Jak zwykle była ubrana tak samo: czarne wysokie kozaki na obcasie, długa spódnica sięgająca do trzech czwartych łydek i czarny płaszcz z kapturem (na wypadek, żeby nikt nie mógł jej rozpoznać, iż była postacią bardzo charakterystyczną i znaną wśród całego Ministerstwa Magii. W końcu jej poszukiwano). Z trudem wyszła na podest wiodący do wejścia, skąd ujrzała swoimi czarnymi oczami masywne drzwi. Zbliżyła się do nich i nachyliła nad ogromną kołatką. Wysunęła delikatnie różdżkę i jednym machnięciem uderzyła kilka razy w drzwi. Wtedy to strzegące wejścia skrzaty domowe uchyliły otwór znajdujący się nad ozdobną kołatką, a jeden z nich przemówił ochrypłym głosem:

- Dwór państwa Malfoy’ów. Wejście tylko upoważnionym… Kogo diabli niosą?! – wrzasnął niemalże najwyraźniej rozzłoszczony, choć te skrzaty do najmilszych istot nie należały. Bellatrix uniosła majestatycznie głowę i odgarnęła kosmyk swoich czarnych włosów. Przybliżyła się do otworu, gdzie dostrzegła długi spiczasty nos.

- Powiadom Narcyzę, że przybyła jej siostra z wizytą – pisnęła dość wyraźnie, akcentując każdy wyraz i uśmiechając się przy tym chytrze.

- Pani Lestrange… - dodał skrzat z lekkim przerażeniem, choć nie dawał po sobie tego poznać. - Chwileczkę…

Bellatrix odsunęła się od drzwi, które poczęły się powoli otwierać, a chwilę to trwało. Kiedy już zaprezentowały się w całej okazałości, skrzaty ukłoniły się Belli, po czym ona sama weszła do środka stukając swoimi butami o drewnianą posadzkę. Drzwi zatrzasnęły się za nią z wielkim hukiem tak, że mogłyby nawet obudzić zmarłego, a skrzat wskazał jej pomieszczenie, gdzie zwykle przesiadywała Narcyza. Szła przed siebie nonszalancko chwiejąc się przy tym, jak zwykle.

Pokój był ogromny. Z wysokiego sufitu zwisały piękne żelazne żyrandole, a w nich wypalające się świece. W powietrzu unosiły się zapalone świeczki, które nadawały temu ciemnemu miejscu klimat. Na ścianach wisiały ciężkie gobeliny. W kominku żarzył się jeszcze ogień, a przy nim siedziała dostojna kobieta o blond włosach. Kiedy usłyszała kroki zbliżającej się Bellatrix spojrzała w jej stronę i wstała z krzesła.

- Bello! – Zawołała, podbiegając do siostry. Ta uśmiechnęła się na tyle ile było ją tylko stać i uściskała Narcyzę.

- Już zapomniałam, że dostać się tutaj to nie lada wyzwanie… Sama rozmowa z tymi…  cholernymi skrzatami jest upiorna – wymamrotała Bella.

- Och, nic się nie zmieniłaś… Masz rację. Te nędzne stwory są straszne – rzuciła Narcyza i przewróciła oczami. – Wciąż niewdzięczne i wszystko wykonują z wielką łaską.

- Ty też się nic nie zmieniłaś, moja droga – dodała Bellatrix i zbliżyła się do kominka, po czym machnięciem różdżki rozpaliła gasnący ogień. – Od razu lepiej…

- Co cię tutaj sprowadza? Ostatnim razem widziałyśmy się przelotnie – spytała pani Malfoy. Bella rzadko przychodziła bez przyczyny, czy wyznaczonego celu, jednak dziś nie miała powodu. Popatrzyła na siostrę, przygryzła wargę i powiedziała mrużąc oczy:

- Tylko jedno: chęć odnalezienia Czarnego Pana…

- Wiesz, gdzie się ukrywa? – Zapytała Narcyza widocznie zaskoczona, a jednocześnie uszczęśliwiona. – Ministerstwo wciąż na nas poluje. Nie możemy się stale ukrywać. Lucjusz wciąż nad tym pracuje, ale teraz jest nam ciężej. Nawet we własnym domu czuję się zagrożona, Bello. Wydobyłaś coś od Longbottomów?

- Skąd wiesz o tych… nędznych aurorach? – Powiedziała zdumiona unosząc brwi i spoglądając na siostrę spod długich wachlarzów rzęs.

- Lucjusz był u Borgina. Ten też nie trzyma się najlepiej. Na początku w ogóle nie chciał z nim rozmawiać. Na szczęście ci aurorzy nie będą już nam zagrażać. Zostali przeniesieni do szpitala św. Munga i tam dotrwali swojego końca – rzekła Narcyza, wznosząc delikatnie dłoń ku górze i wykonując nią  dostojny gest.

- Nie obchodzą mnie oni. Już z nimi skończyłam. Żadne z nich nie puściło pary z ust. No cóż, wybrali śmierć… - oznajmiła Bella półszeptem przez zaciśnięte zęby, choć mimo to uniosła kąciki ust.

- Bello, czy Czarny Pan wróci? Zaczynam w to powoli wątpić. Wszyscy na nas polują. Niedawno co wróciliśmy do domu, a Lucjusz o mało co nie został wyrzucony z Ministerstwa!

- Cyziu, moja dorga… Wszystko się ułoży. Czarny Pan nigdy nie odszedł, pamiętaj Narcyzo! Przybędzie do nas, obiecuję ci to…

***

                Bellatrix i Narcyza rozmawiały ze sobą o różnych rzeczach. Ostatnimi czasy nie widziały się długo, gdyż stale musiały się ukrywać i nie było czasu na wspólne pogaduszki przy kominku. Wspominały pierwszą wojnę czarodziejów, która przecież była wybuchła niedawno…

- A gdzie mój siostrzeniec? – Spytała Bella, przerywając wypowiedź siostry, gdy ta wspominała o dziecku, które jak sądzi Ministerstwo Magii pokonało Voldemorta.

- Jest na górze. Od ostatniej twojej wizyty Dracon bardzo urósł… - Udały się razem schodami na górę. W małym pokoju, w drewnianej kołysce leżał drobny chłopczyk o jasnych włosach i szarych oczach. Uśmiechał się do nich i bacznie obserwował otoczenie.

- Och, Draco... Będziesz wspaniałym śmierciożercą! – Powiedziała Bellatrix i uśmiechnęła się do Dracona łobuzersko. Jego włosy były tak jasne, że mieniły się w blasku świec. 

- A co u Rudolfa? – Zagadnęła Narcyza, choć wiedziała, że Bella nie lubiła, gdy poruszała temat jego męża.

- Dobrze wiesz, że Rudolf dla mnie nic nie znaczy. Musiałam za niego wyjść, Narcyzo. Nie miałam wyjścia. Nie będę już o nim nigdy więcej rozmawiać – burknęła, nieco poruszona, lecz Narcyzie chodziło o coś innego.

- A Severus, czy on dla ciebie coś znaczy? – Spytała, a Bella obrzuciłam ją groźnym spojrzeniem.

- Muszę już iść, Narcyzo. Przekaż pozdrowienia dla Lucjusza. Niebawem się spotkamy i mam nadzieję, że i tutaj, wraz z Czarnym Panem. – Po tych słowach Bella pożegnała się z siostrą, nie udzielając jej odpowiedzi na pytanie i bezzwłocznie opuściła Rezydencję Malfoy’ów. Kiedy znalazła się nieopodal Dworu Lestrange’ów, ktoś już na nią czekał…

________________

Wiem, że dość szybko dodałem kolejny rozdział, ale po wakacjach zapewne się trochę to zmieni. Zaktualizowałem zakładkę bohaterowie, choć nie jest jeszcze w pełni napisana. Poszukuję Bety, bo nie radzę sobie z błędami, więc jeśli jest ktoś chętny to będę wdzięczny. Dziękuję za komentarze pod poprzednim rozdziałem. Jeśli widzicie jakieś błędy, czy coś, to piszcie.